oktober 01, 2013

Boekrecensie: Paper Towns

Voor school moest ik een Nederlandstalig boek lezen om vervolgens een opdracht over te kunnen maken. We kregen een enorme lijst met boeken die we mochten lezen, maar geen sprak me aan. Uit eindelijk koos ik een of ander boek over een gestorven broer van iemand en nog iets over homoseksualiteit, maar ook zag ik Paper Towns liggen (en ik met mijn eigenwijze kop wilde natuurlijk dit boek lezen voor Nederlands en niet het andere). De titel en tekst op de rug van het boek sprak me erg aan en daarna zag ik dat het ook nog eens was geschreven door John Green. Ik had nog nooit een boek gelezen van John Green, maar al een aantal jaar wordt er tegen mijn hoofd gegooid wat voor een god hij wel niet is. Eerst boeiden hij en zijn boeken me niet zo veel, maar hoe vaker ik zijn naam las, hoe interessanter hij werd. Mensen zweren bij The fault in our stars en Looking for Alaska móet je ook gelezen hebben. Mijn verwachtingen lagen dus erg hoog.



Een papieren stad, zo noemt Margo haar woonplaats Orlando: nep en niet eens hard genoeg om van plastic te zijn. Margo Roth Spiegelman is het meisje waar Q (Quentin) al jaren verliefd op is, maar ze hebben sinds ze in het park, bijna tien jaar geleden, een dode man hebben gevonden geen contact meer. Totdat Margo op een avond in mei, niet lang voor de examens, op het raam van Q's kamer klopt. Die nacht maken ze een onvergetelijke tocht door de stad waar ze wonen. Op een papiertje heeft Margo een aantal problemen opgeschreven in haar handschrift en bijzonder gebruik van hoofdletters om aan te pakken, waaronder haar vriend Jase die vreemdgaat met haar beste vriendin Becca, haar andere beste vriendin Lacey en als kers op de taart wil Margo ook nog eens inbreken bij SeaWorld. Q heeft het gevoel dat die nacht een onverbrekelijke band tussen hem en de mooie Margo wordt gesmeed en als Margo de volgende dag verdwenen is, laat hij het er dan ook niet bij zitten. Een bizarre maand volgt, waarin hij, door Margo achtergelaten, aanwijzingen vindt waardoor hij deuren opschroeft, overnacht tussen ratten in een sinds 1986 verlaten winkelblok, meemaakt dat zijn beste vriend Ben iets met een van de meest sexy meisjes, Lacey Pemberton, van school krijgt en een bierzwaard aan zijn handen lijmt met superlijm, veel pseudo wijken bezoekt, een, naast alle andere rondritten, bijna 24-uur lange rondrit maakt en erachter komt dat Margo niet de persoon is die hij meende te kennen – en hijzelf evenmin.

John Green, je hebt me weten te verrassen. Alle geruchten over jou zijn waar. Je schrijft geweldig, je boeken zijn geweldig en alles is geweldig. Dit boek mag dan niet een van zijn bekendste werken zijn, het is nog steeds erg goed. Niet alleen schrijft John op een manier die erg fijn is om te lezen (de hoofd- en bijpersonen zijn jong en gebruiken makkelijke, moderne taal), hij schrijft ook op een manier waardoor je wil blijven lezen. Het is spannend, boeiend en ook nog eens grappig. Ook draagt dit verhaal een soort intelligentie met zich mee. Ik weet niet echt hoe je het moet omschrijven, maar je leert een andere manier van kijken naar mensen en het zet je aan het denken. Toen ik het uit had kon ik de hele dag alleen maar denken aan hoe goed het boek wel niet is en hoe mooi alles wel niet is verwoord. 

Q leeft een goed leven en zijn vrienden zijn de vrienden die echt de shit zijn. Ben Starling (ook wel Bloody Ben genoemd omdat hij in het tiende jaar een hevige nierinfectie kreeg en flink bloedde en Becca aan iedereen vertelde dat het kwam door het vele masturberen) is de beste vriend van Q. Hij is een hilarische, sukkelige jongen die woorden als "bro" en "schattebout" gebruikt, veel games speelt en altijd klaar staat voor zijn vrienden. De o-zo slimme Radar (eigenlijk Marcus, die zo genoemd wordt omdat hij op “die gozer met die bril” leek zo heette, uit de oude tv-serie M*A*S*H, alleen 1) was die Radar op tv niet zwart en 2) groeide Radar op een gegeven moment nadat ze hem zo hadden genoemd zo’n anderhalve decimeter en ging hij contactlenzen dragen, zodat ze aannamen dat 3) hij eigenlijk helemaal niet op “die gozer met die bril uit M*A*S*H” leek, maar 4) met nog maar die en een halve week high school te gaan, het er niet maar in zat dat ze nog een andere bijnaam zouden verzinnen) is de andere beste vriend van Q en Ben, is Einstein de tweede en is hij actief bewerker van Omnictionary. Ook hij speelt heel veel games. Margo Roth Spiegelman, het meisje waar Q zo verliefd op is, is een mysterie. Maar ook is ze een van de meest bijzondere, intelligente en geweldigste personen waar ik ooit over heb gelezen.

Een paar citaten uit het boek:

“Ben schudde zijn hoofd, omdat hij me al duizenden keren naar haar had zien kijken en het gewend was.
‘Kom op, zeg, ze is sexy, maar ook weer niet zó sexy. Weet je wie echt sexy is?’
‘Wie dan?’ vroeg ik.
‘Lacey,’ zei hij. Dat was Margo’s andere beste vriendin. ‘En jouw moeder ook. Ik zag je moeder jou vanochtend een zoen op je wang geven, bro, en neem me niet kwalijk dat ik het zeg maar ik zweer je, toen dacht ik: man, ik wou dat ik Q was. En dat mijn wangen dan een pik hadden.'”

"Met een blik in de achteruitkijkspiegel zei Ben: 'Dus jij denkt dat Margo het land door trekt op zoek naar allerlei grootste ballen ter wereld?' Radar knikte. 'Nou,' ging Ben door, 'dan zou iemand haar eens moeten vertellen dat ze naar huis moet komen, omdat ze de grootste ballen ter wereld hier in Orlando, Florida, kan vinden. Ze bevinden zich in een speciale uitstalkast die bekend staat als "mijn scrotum".'
Radar lachte, en Ben vervolgde: 'Nee, serieus. Mijn ballen zijn zo groot dat je voor je portie Franse frietjes bij McDonalds kunt kiezen uit vier formaten: small, medium, large en mijn ballen.'"

"'Van ezelsballen kun je een heleboel over staatsinrichting leren,' zei ik. 'En nu we het er toch over hebben waarom jij wou dat je het vierde uur lunchpauze had: wij hebben net met Angela gegeten.'
Ben keek Radar grijzend aan en zei: 'Ja, ze wil weten waarom ze nog nooit bij jullie thuis is geweest.'
Radar ademde langdurig uit terwijl hij de combinatie draaide om zijn kluisje te openen. Hij ademde zo lang uit dat ik bang werd dat hij buiten westen zou raden. 'Jesses,' zei hij ten slotte.
'Schaam je je ergens voor of zo?' vroeg ik lachend.
'Hou je kop.' Hij gaf me een por in mijn maag met zijn elleboog.
'Je woont in een heel mooi huis,' zei ik.
'Serieus, bro,' zei Ben. 'Het is een schat van een meid. Ik snap niet waarom je aarzelt haar aan je ouders voor te stellen en haar Casa Radar te laten zien.'
Radar smeet zijn boeken in zijn kluisje en sloot het. Het kabaal van de gesprekken om ons heen nam net iets af toen hij zijn ogen ten hemel sloeg en schreeuwde: 'IK KAN ER TOCH OOK NIKS AAN DOEN DAT MIJN OUDERS DE GROOTSTE VERZAMELING ZWARTE KERSTMANNEN TER WERELD HEBBEN.'"

Grappig.

Pluspunten:
- Naast het feit dat het een spannend boek is, is het ook erg boeiend en grappig.
- De mensen in het boek zijn mensen die ik wil ontmoeten.
- Je leert een nieuwe manier van de kijk op mensen en wat jijzelf daarmee te maken hebt.
- Het is niet zomaar een boek. Het is Paper Towns.

Minpunten:
- Soms is het wat onrealistisch omdat ik nooit mensen heb ontmoet die zo intelligent zijn als zij.
- Het boek wordt aangeraden voor mensen vanaf 14 jaar, maar ik vind dit niet kloppen. Het kan soms nogal complex zijn (en dat is niet omdat ik "niet goed genoeg ingeburgerd" ben, want dat ben ik wel!!!).

Het enige dat ik nog kan zeggen is dat ik het in het Nederlands heb gelezen omdat dat de opdracht was voor school, al heb ik de voorkeur om boeken in het Engels te lezen. Ik ga de rest van zijn boeken dan ook in het Engels lezen en hoop dat ik de schrijfstijl dan even leuk vindt.

Ik wil zeker meer van John Green lezen.

Cijfer: 4/5

Geen opmerkingen:

Een reactie posten