september 24, 2013

"Botten zijn voor honden"

Een eetstoornis. Iets dat veel mensen tegenwoordig zogenaamd hebben en iets waar de meningen over verdeeld zijn. Zodra het woord voorbij komt, denken mensen aan anorexia nervosa en dat visgraat-dunne lijven, maar er komt nog veel meer bij kijken. Ik log wel eens in op Twitter en op dit moment ziet mijn tijdlijn er ongeveer zo uit: GTA 5, GTA5, GTA5, eetstoornis, OMG-JUSTIN-BIEBER-RELEAST-NIEUWE-MUZIEK-OP-31-OKTOBER, afvallen, GTA 5, GTA5, eetstoornis, GTA5, GTA5, anorexia, afvallen, GTA5, GTA5, pudding, GTA5. Ik besloot eens voor mijn mening over eetstoornissen en van alles en nog wat voor jullie te tikken.


Laat ik beginnen met het nummer één meest besproken onderwerp als het gaat om eetstoornissen: anorexia nervosa, ofwel anorexia. Een eetstoornis waarbij iemand een vervormd beeld van zijn eigen lichaam heeft, een angst om dik te worden en niet streeft naar een normaal lichaamsgewicht. Vaak eet de persoon in kwestie niet, om af te vallen. Anorexia nervosa kan leiden tot bijvoorbeeld vermoeidheid, verkleining van het slagvolume van het hart, irritatie van bepaalde organen, vertraagde bloedsomloop en zelfs de dood. Dit alles wil dus niet zeggen dat alleen bottenzakken anorexia nervosa kunnen hebben, maar ook mensen met een plus maatje. Dat jullie dat weten. Geen goede manier van afvallen, lijkt mij. Soms is anorexia nervosa gecombineerd met boulimia nervosa (boulimie), een eetstoornis waarbij iemand last heeft van eetbuien en daarna de opname van het voedsel willen compenseren of de gewichtstoename willen verhinderen door bijvoorbeeld te braken, laxeermiddelen of andere medicijnen te slikken of te vasten. Dit kan leiden tot bijvoorbeeld afhankelijkheid van de medicijnen (die bestaan uit rotzooi), irritatie en scheuren in onder andere de keel en maag, gebitsproblemen, vermoeidheid en ook weer de dood. Nogmaals geen goede manier om gewicht te verliezen.

Zoals je leest, erg serieuze psychiatrische ziektes dus. Waarom wordt er dan in godsnaam zo veel over gezeikt? Dat vind ik een moeilijke vraag, maar eigenlijk ook heel makkelijk. Ik zal proberen uit te leggen wat ik denk dat de redenen en effecten zijn.

Vroeger, tot tientallen jaren geleden, was het mooi om wat molliger te zijn. Er werden reclamespotjes gemaakt met tips om aan te komen, maar nu is dat voorbij. Tegenwoordig is het mooi om graatmager te zijn en dat is wat iedereen wil zien op de televisie, in tijdschriften en op internet: mooie, dunne mensen met mooie kleding die aan het lichaam sluit. Ik zeg niet dat ik het lichaam van modellen mooier vind dan dat van normale mensen (met maat 36 of 38, want dat is de gemiddelde normale maat - catwalkmodellen hebben vaak rond maat 32 of 34 en heel soms 36, afhankelijk van de lengte) maar het is nou eenmaal zo dat het zo is.
Vooral jongere mensen, met name meisjes, zijn bezig met het "zoeken" naar zichzelf. Tijdens de puberteit maak je jezelf langzaam los van je ouders en zoek je je identiteit. Omdat de media nu een groot deel is in ons leven, heeft dit invloed op ons. We willen perfect zijn, dus we zoeken naar het perfecte beeld en in ons geval heeft de media dat voor ons gecreëerd: een dun persoon met zogenaamde "thighgaps", geen grammetje vet en een slank gezichtje. Mooi, maar wat gebeurt er? Juist. We gaan manieren zoeken om ook zo te worden, want we zijn onzeker en willen iets om naar te streven. Hoe doen we dit? Minder eten. Nog minder eten. Maaltijd overslaan. Kan toch? Ja hoor. Twee maaltijden overslaan. Nog meer eten overslaan. Misschien braken na het kleine beetje dat we dan toch eten. Drie pilletjes per dag slikken om af te kunnen vallen. Verdubbelen. Zes per dag. Grappig? Nee. Totaal niet. Eetstoornissen zijn niet om grappig over te doen. Een ideaalbeeld kan je kapot maken en je slopen, en het is verdomd verslavend, want tegenwoordig ben je niets meer als je niet "dun" bent: erg dikke mensen worden nou eenmaal niet geaccepteerd in onze maatschappij. Erg jammer en pijnlijk, want niet elk lichaam is gebouwd om graatmager te kunnen zijn of een gat tussen je dijen te kunnen hebben, dus mijn advies is ook om hier niet te erg naar te streven, hoe moeilijk het ook is.
Maar hé, wat is er nu dan aan de hand? Zoals ik zei log ik wel eens in op Twitter. Ik hoef nog geen tien tweets naar beneden te scrollen of ik lees alweer een belachelijke opmerking over iemand die een eetstoornis "forceert". Twintig tweets verder en ik zit midden in een "twittie" (= twitter fittie = ruzie op twitter) over gewicht, afvallen en eventuele snijwonden. Stom, want zoals je al las, vind ik dat een eetstoornis niet grappig is en serieus genomen moet worden. Ik begrijp het echter wel. Je kon al lezen in het artikel over Instagram dat het erg makkelijk is om jezelf anders voor te doen op het internet - dit gebeurt zo ook met eetstoornissen. Het is makkelijk om te doen alsof je een eetstoornis hebt door onder andere dramatische berichten of foto's op internet te plaatsen en dit gebeurt jammer genoeg heel veel. Het is niet meer gek dat mensen er vanuit gaan dat je verhaal nep is, want er zijn zo veel andere, neppe verhalen. Daarom zijn er niet meer heel veel mensen die zo'n ziekte serieus nemen, al zou dit wel moeten, want mensen met een serieuze eetstoornis hebben een moeilijke en langdurige behandeling nodig met verschillende vormen van psychotherapie. Wat ik vind, is dat internet tegenwoordig de gemakkelijkste uitlaatklep is en dat mensen daarom via internet laten merken dat er iets mis met ze is (en eigenlijk dat ze hulp willen). En er zullen ook wel echt mensen zijn die een eetstoornis forceren, ik weet het wel zeker, maar diep van binnen zijn die mensen ook ongelooflijk onzeker en willen ze gewoon aandacht. En onzekerheid en aandacht willen is niet meer oké, want mensen nemen het gewoon niet meer serieus. Onzekerheid is daarbij ook gewoon taboe. Thanks, society. Er is overigens ook niets mis met aandacht willen, alleen het bereiken doormiddel van het forceren van een eetstoornis vind ik gewoonweg stom.

Omdat eetstoornissen zo'n groot probleem zijn, worden er verschillende commercials gemaakt om mensen een ander beeld van hun lichaam te geven. Denk bijvoorbeeld aan de Dove reclames met vollere vrouwen. Om eerlijk te zijn word ik hier best boos van. Wat een stomme grap, die reclames, want het is niet zo. Het is niet zo dat mollig geaccepteerd wordt of het nieuwe zwart is, want de maatschappij heeft het ideale lichaam allang bepaald en mensen die serieuze eetstoornissen hebben komen niet zomaar van dat beeld af, en al zeker niet van een stom reclamespotje. Leuk idee, maar de moeite niet waard.
Nog zoiets: "Mollige vrouwen zijn mooier. Botten zijn voor honden. Vlees is voor echte mannen." Pardon? 1) Dat mollige vrouwen mooier zijn is een *** mening. 2) Hoe durft men vrouwen te vergelijken met honden? 3) Ben boos.
Voordat de vragen als "Waarom verwijs je in dit artikel eigenlijk alleen maar naar vrouwen?" komen: ik heb mijn best gedaan niet per se naar een geslacht te duiden, maar het is wel zo dat vooral jonge vrouwen (10 tot 30 jaar, 90%-95%) een eetstoornis hebben.

"Oh, die persoon tweet over een eetstoornis, het zal er wel weer zo eentje zijn die dat doet voor aandacht". Kan, maar hoeft zeker niet. Onzekerheid gecombineerd met een eetstoornis kan je slopen van binnen uit en soms is internet een enige uitlaatklep. Trek dus niet te veel en te snel conclusies.

(Lieve lezer, dit alles is slechts mijn mening. Ik heb volgens mij niets beledigends getypt en het is ook zeker niet mijn intentie om een bepaalde groep mensen te beledigen of in een hokje te plaatsen. Ik heb ongelooflijk veel respect voor iedereen die met enige vorm van een eetstoornis worstelt en ik zeg ook niet dat wat dan ook verkeerd is, al ben ikzelf voorstander van afvallen door gezond te eten en regelmatig te bewegen. Daarnaast vind ik het moeilijk om teksten met mijn mening erin te schrijven, maar ik wilde het per se met jullie delen dus ik hoop dat mijn visie hierop een beetje duidelijk is. Ik hoop ook dat jullie een beetje lief voor me zijn in de reacties.)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten